..:: ÖYLE HASRETİM Kİ EZAN SESİNE ::..

Bu şiir 1947 yılında Paris'te Sen Nehri kıyısında çöpçüler tarafından sahipsizce ölü bulunan bir kişinin cebinden çıkmıştır.

..:: ÖYLE HASRETİM Kİ EZAN SESİNE ::..


Bu kent her şeyiyle bana yabancı

Öyle hasretim ki Ezan sesine

Ararım çevremde minare,cami,

Lakin takılırım çan kulesine.

Her semtin muhteşem kilisesine

Yad'el elemleri sara içimi



Uyansam her sabah Ezan sesiyle

Görsem Ayşeceği su testisi ile

Ninemi yaşmaklı namaz kılarken,

Dinlesem dedemi KUR'AN okurken

Başımı huşuyla yastığa koysam

Sonra toparlanıp yola koyulsam.



Yahut günün şavkı vururken camdan

Heybetli sesiyle çağırsa babam........

Annem de kalk yavrum,aslanım dese

Tutup elleriyle omuzlarımdan

O müşfik haliyle sarılsa,öpse....



Uzaklarda yurdum,burdan çok uzak

Her mevsim güneşle,masmavi göklü

Camili,kubbeli,kümbetli,köşklü.

Ozanlı,garipli,kervansaraylı

Hele insanları Alp'li Giray'lı

Yok haber onlardan,baba evinden

Bu yüzdendir halim kopuk bir yaprak,

Herşey çok uzakta benden,çok uzak



Gözlerim daima engine dalar

İsterim ki;her an Anayurdum'da

Dağları dumanlı,yazlı Kırım'da

Duvarında mavzer ve Kur'an olan

Ata ocağında,bizim konakta

Bir bakır sinili sofra başında

İftar beklenilsin,dua edilsin.



Ve sessiz sedasız yemek yenilsin.

Sonra şadırvanda abdest alınıp

Hep birlikte teravih'e gidilsin.



Evet,yurdum uzak;burdan çok uzak

Bir ferahlık yahut birşey umarak

Düşerek yollara akşam üstleri

Böyle çaresizim yıllardan beri



Her zaman ki gibi yorgun ve bitkin,

Artırıp yükünü hasta kalbimin

Her an heyacanlı gözlerimde yaş

Görmek ümidiyle bir Türk,bir dildaş

Dolaşırım Paris Caddelerini,

Yorgun akan Sen'i,köprülerini.......



Bir karakış vakti Sen kıyısında

Kafamın içinde Türk'lük ülküsü

Ruhumu kavuran özyurt hasreti

Böyle geçeceğim ebediyete

Donmuş cesedimi bulup çöpçüler

Defnedilmek üzere götürecekler

Kimim ben ve neyim,ne bilecekler!........